tutamadıklarım

insan bazen alışamaz bazı evlere bazı kentlere bazı yemeklere hatta bazı insanlara...alışmak istemediğinden midir yoksa içinin kabulüne nail olamamasından mı....evren küçücükmüş dönüp dolaşıp hep aynı yollara sapmışız...yada bizim hayallerimiz büyüyüdükçe dünyamız küçülmüş sığamamışız hiç biryerlere...içimizde hep bir eksik kalmışlık hep bir yetişememişlik...herkes hep birşeyler beklemiş oysa...başkasından bekleyemeyeceği şeyleri senden beklemiş başkasına yakıştıramayacağını sana yakıştırmış sana mal etmiş kocaman kocamn yükleri...üstelik eskisi gibi kaçıp gidemeyecek kadarda büyümüşsün...eskimişlik yapışıp kalmış sanki ruhuna...ıkı kat elbiseyi düzenlemek bile külfet olmuş saatlerce çalışan sana iki oda evin içinde kaybolup gitme korkusundan nefesin kesilmiş...ne yapacağını bilememişsin bu zaman dek ne denirki...elimdekileri dizip orta sehpanın uzerine çekilip bir kenara boş gözlerle hiçliğime baka kalıyorum şu sıralar...ne komik...ne acınası bi haldeyim...insan bazen alışamıyor kendi...

Ne icin yasadigi muhim insanin...hatta nasıl yasadigida en az ne icin yasadigi kadar onemlli bence...arkadaslari yokken acip iki sayfa kitap okuyamiyorken gunese yuzunu donup oylece bikac zaman kalamiyorken hicbir anlami kalmiyormus gibi yasadigi hayatin. haYatin karmasasi telasi korkutuyor bazen beni.disim durgun dingin sakin ama icimi sormasin kimseler.nasil kalabalik nasil ugultulu nasil bezgin kirgin umutsuz.olurda birilerine bulasir diye azimi acmiyorum...yolculuklar hep iyi geldi ruhuma benim hep sevdim ben yollari...kendimle kalip bikac zaman baba evinde deniz kiyisinda gunese karsi dusunmeden olece kalakalmak simdilerdeki planim.azbiraz kilo almisim varsin olsun napalim kendimi cilegin kalorisi ekmegin yag oranini hesaplicak gucte hissetmiyorum.alinir boyle zamanlarda bikac kilo sonra nasilsa alindigi gibi verilir ben bikac bol hırka aldim yanima gerisi su an pek umrumdahilinde degil.