tutamadıklarım

düşünme yetimi kaybetmiş gibiyim...ne olacak nasıl olacak ne zaman olacak umuruma uğramıyormuş gibi...buda bir bunalım hali sayılırmı acaba...heyecanımıda beklentilerimide yitirmiş gibiyim hatta gibi bile az kaldı bizzat öyle bi durumdayım...zaman benım dışımda sanki...çikanın bebekleri günün yemeği akşam demlenen çay he bıde zaruri dışarı çıkma anlarında ne giyeceğim tribinden daha fazla hiç bir şey yok...insanların yaşamak için paraya ihtiyacı var hatta insanların neredeyse sadece paraya ihtiyacı olduğu bi dunyada işsiz güçsüz ölece kalmış olmak düşünme yetisini elinden almış olabilirmi ki...

bir kaç bin yıl yetecek şevkate ihtiyacım vardı...esasen senden gelebilecek herne varsa ona ihtiyacım vardı...deli gibi sana ihtiyacım vardı...yoktun...üstelik hiçde olmamışsın gibi bir küstahlıkla...üzerine cuk diye oturmuştuda ne yapılabilirdiki bundan sonra hiç birşey...bende birkaç ev temizliği krizi birkaç iç kanırtıcı müzik eşliğinde geçirilen gece ve uykusuz yada gereğinden fazla uykulu birkaç ay ve gidilen birkaç yol dışında sana dair fiili hiç bir şey yapmadım...hiç birşey bırakmamıştın çünkü arkanda...insanlar yarım kalmışlıklarla yaşarlar...hep eksik hep birgün tamamlanır umudu...oysa tamamlama umudu olsada devamı gelmez nerede kalmışsa orda kalmıştır...bir adım ileri götürelim gel tut elimi desen bilirim gidemeyiz...gidilmez o yollar biz olmanın ayrıcalığını kaybedeli bikaç yüzyıl geçmiş gibi...benim olduğum zamanda başka kahramanlarım var elimi tutan...senin ellerin için kaç geceyi duvara bakarak geçirdim bilme daha iyi...