tutamadıklarım

insan önce yüreğini özgür kılmalı...bir diğerinide sevebileceğini görmek için...hemen vazgeçmemeli kucuk fırsatlara ızın vermeli...mutlu olduğunu görünce hemen öle kaçıp saklanmamalı...eski kalp sızısına takılıp kalmamalı...bazen olmaz... ıyıkıde olmaz olamayacağından olmaz belkıde ama bız o an olamıyacak olana değil olmayana takılıp kalırız olmaz oysa olmak zorundaymış gıbı üstelik hiç olduramamışken birtürlü... başkabırının ruyalarında uyanınca bikaç vakıt sonra önce şaşırıp bocalayıp eskı sızlayan yerlerıne sarılıp azbıraz mutsuz hıssedıp...sonrasında gece ırkılmelerıne alışmışsındır hayatının senlı vakıtlerının çokluğunu görunce bıde sımsıcak hıssedınce ıçını...varlığıyla artık yalnız hıssetmemeye başlarsın kendını...şanslı bıle hıssedersın...eskı sızılar geçer  esasen farkedersınkı zaten hep geçmek için var olmuşlar...ızın vermek gerekır geçıp gıtmelerıne...ayaklarının yanından akıp gıderken onlar sen kalkıp bi çay demlersın...elinde bi şişe şarabıyla gelen şehrin en güzel yerleri

neden bukadar mutsuz hisseder insan...tek bır adım atacak halım yok...hıç bır beklentım ümidim yok sanki...ölece olduğum yerde kalakalsam kıpırdamadan konuşmadan...içimde hep mide bulantısı boğazımda takılı bişeyler var...bırı hık dese gözlerım boncuk boncuk akacak sankı yanaklarımdan...hiç iyi hissetmiyorum hatta hiç bir şeyi hissetmiyorum sanki...beklentilerimmi boştu yoksa geçmi kalmıştım herbirşeye yoksa henuz erkenmı iyi birşeyler olması için...ne ılerı gıdebılıyorum ne gerı donebılecek cesarete sahıbım ...canım kendınden bıle memnun değil nasıl sıkkın bıkkınyanlış bı yerdeyım yanlış bı zamanda...yanlış uykulara yatıyorum ytanlış sabahlara uyanıyorum sanki...herşey yanlış ilerliyormuş gibi...hiç kimseylede bı ılgısı yok ustelık tum bu hıssın...şarap bile eskisi kadar lezzetli değil sanki rakı içmeyeli kaç vakit oldu kimbilir...oysa kaç kişiye sevdirmişliğim vardır o bulanık puslu beyazı...eskiden bi 70lik ile kapımıza dayanan dostlarımız vardı...bukadar korkutmuyordu hayat...ve bi

güzel bir şeyler olmasını beklemekten yoruldum sanırım...üniversitenin son yılında hala hiç birşey başaramamış ne yapsam diye ölece karma karışık duruyorum durduğum yerde...bi adım öteye gıtmeye kalksam ne varsa ayağıma takılabılecek herbırşey ortalığa saçılıverıyor sankı bır anda...e ölece durmakta benı benden öte bı hale sokuyor...böle zamanlarda kendımı ya yenı bı tatlı ya bı börek ekmek bişi yaparken buluyorum...üstelik bugun bırde gıttım işaret parmağımı yaktım çok canım acıyor...telefonda konuşmaya dalıpta karemel yapma deneyımımde çuvalladım işte bırde ustune parmağımı yakınca karamellı cevızlı cheeseceke limonlu olmak durumunda kaldı...aklımdakılerden kaçamıyorum ustelık 25 yaşında hala vasıfsız eleman olarak çalışacağım bır ışte olmak da ıstemıyorum sanırım...ruhum böle abuksubuk bır yerlere sıkışıp kalmış gibi...