tutamadıklarım

bazen çok çaresiz hisseder insan...çok çaresiz ve yalnız...insan bazen aklındakileri kovalayamaz...bazen uyuyamaz bazen uyusuda uykuları hep onun sol yanında biter...insan bazen nekadar mutsuz olsada birşey diyemez tek laf edemez...hatırında kalanları söküp atmak için uzattığı tırnaklarını oturup onu özlediği zamanlarda yer...insan bazen sadece gitmek ister...gidebilecek hiç bir yer bulamaz kalır...

zaten gunlerdır seni kovalıyordum aklımın odalarında sokaklarında şehirlerinde...zaten nezaman kötü birşeyler olsa aklıma senli zamanların mutsuzluğu elinde koca bir valizle gelip yerleşiveriyordu...nebıleyım daha kötulerının olduğunumu hatırlatmaya çalışıyordu ruhum bedenıme yoksa bazen sırf o diğeri olduğundan önemının kalmayışını herbirşeyin bilemiyorum...sonra dedım yavaşça kendıme usulca herşey nasılda değişiveriyor değilmi...birşeyler eksik şimdilerde ozmanlar anlayamadığım birşeyler senınle beraber benı bırakıp gitmış sankı ve ben senden çok o benı bırakıp giden bırşeyleri aramakla geçiriyorum bazı zamanlarımı...yorgun duşuyorum...şimdi çıkıp hani gelsen nederım hıç bı fıkrım yok...sesını duysam öylece kalırım belkıde belkıde sadece küfreder kapatırım yada adımı duyarsam sesınde uzerıme alınır efendım derım...sonrasında hiç birşey yapamam bunca zaman sonra...dahasına değil hüznüm zaten yanlış anlaşılmasın neredeyse hatta tamda kocaman bı sene öncesınde kalanlara benım içımın ezı

birşey var...en başından beri beni ratasız eden bir şey var senınle aramızda...senide rahatsız ediyormu bilmiyorum...ama bir şey var...iyi olmayan kopuk böluk pörçük birşey...ve ben o oldurulamayan birşeylere ne zaman denk gelsem senınle olduğum için suçlu bunu hissettiğim için mutsuz oluyorum...içimdeki karanlıklarda kaybolmamak için çok daha fazla çaba harcamak zorunda kalıyorum...öyle filmlerdeki gibi yaşanmıyor artık aşklar...hatta insan aşık bile olmuyor artık...lüzumsuz kalıyor tüm o cansıkıntılarının yanında...yanıbaşında olandan çok bi beklentisi olduğundanmı yada tüm bu çaresizliğin nedeni beklentisizliğinden mi insan bir türlü bulduramıyor...sıkılıyor bunalıyor da sırf yorgunluğundan az öteye git diyemıyor yanıbaşındakıne...olurda gidiverirse örtbas ettiği yanlızlığı çıkıverır dıye belkide...kendi acizliğimin bedellerini senin boynunamı astım acaba bir bir oysa iyi insan olmaktı nıyetımız...tutmamışmı bu defa dileklerimiz dualar yerine zamanında ulaşmamışmı...içime kapanasım

yeni bir yol çiziyorsunuz...oldukça uzun...bılıyorsunuz...oldukçadan dahada zor...bılıyorsunuz...hatta yere yapışım kalmakta var en nihayetinde...bılıyorsunuz...rezil olmak yenılmek başarısız olmak...hepsini adınızı bildiğiniz gibi biliyorsunuz...yinede tüm hücrelerinizle istiyorsunuz o yoldan yürümeyi...nekadar acıtacağını görmek için keşke demenin acısındansa olmadı demeninkini yaşamayı yeğ tuttuğunuzdan...sırf bırılerının gözu değmesın dıye daha dun bağrış çığrış anlattığınızı bugun fısıldamak mecburiytınde hıssedıyorsunuz...sırf sarıp sarmalayıp yıllarca sakladığınızı bugun ondan bunda korumak ıstedığınızden hayalınızın buyuyup serpildiğini görmek isteğinizin ustun gelmesınden biçok şeyden...ne yüklerin altına girmeyi göze alıyorsunuz neleri feda ediyorsunuz kim bilir...hani geceleri uykularınızdan uyandıran sizi o baş ağrıları o daha önce hiç yaşamadığınız şiddetteki baş ağrıları...onları bıle kabul edıyorsunuz hayatınıza bir solukta bir çırpıda... ben ne varsa şimdiye kadar bağı

bazı adamlar vardır hayatınızın en olmadık yerinde paldır kuldur giren...sonrasında bikaç mutlu zaman bikaç keyifli an bi bakmışsınız çokca aşık oluvermışsınız...hiç düşünmeden planlamadan ama sonrası çokca mutsuzluk olmuş sizin için olduramamışsınız bırturlu ne bırlıkte ne ayrı kalabılmışsınız...günler aylar hatta yıllar geçmış hayatınızın en zor en önemlı en derıne yerleşıcek olan olaylarının başrol uyuncusu olmuş bıkaç defa...çok kızmış çok kızırlmış çokca üzülmüşsünüz...olduramamışsınız bir türlü...ama sonra yani hepsinin üzerinden gunler geceler geçtıkten sonra herşey sakınleşıp durulduğunda tum sular başka başka adamlara aşık olup başka başka şeylere uzuldukçe...yanında sana sıkma canını söz halledicez dıyen adamın o bi zamanlar senı çokca üzmüş adam olduğunu görünce...aşkında tutkununda kızgınlıkların kırgınlıkların herşeyın yıtıp gıttığini geriye çok daha değerli bişey kaldığını fark ediyor insan...hepsinden belkide tüm aşkımdan tüm kırgınlıklarımın diyetinden herşeyden daha de

2009 kışımıydı neydi tam hatırlamıyorum  ama benim geçirdiğim en keyifli kış akşamıydı...insan bazen özler...insan bazen bikaç kar tanesinde bazılarını çok özler...sadece o an için özler...o soğuk havada poşetle kayan kocaman kocaman çocuklardan biriyken içine çektiği nefesin yakan soğuna rağmen özler...bikaç kereden fazla incitilmiş olmasına rağmen özler hemde...sırf o andaki mutluluğu için özler tek bi an için...hemde öle sıradan...buz gibi kıpkırmızı ellerın arasındaki kar savaşı sonrası kahveleri için özler...kıkır kıkır geçip gitmiş zamanı görmezden gelebilirse yada gelebildiği kadarıyla işte...bazen beceriksizce üstelik...herkesin haklı nedenleri vardı tabi ya...unutulası ayrıntılar hayatımızın içine eden zaten en nihayetinde... onca şehirden kaçıp geldiğim yerdeyim ben hala...ben buyudukçe çok şey değişti ama hala çok guzel kar yağıyor bu şehre...bizim bikaç zaman öncesinde yuvarlandığımız karyığınlarında başka başka çocuklar var yuvarlanan...insanlar var sokaklarda gecenın bı